"Imiona"

W księdze zapisano
Moje imię
Proch

I zapisano mój los
Powiew wiatru

W księdze wyznaczono
Mój wzrost, prosperity
I mój upadek

W królestwie policzonym
W królestwie zważonym
Jestem rozdzielony
Na wiele różnych ja
Na wiele różnych oni

Dźwięczę jak miedź
I błąkam się lądami
Morzami
Przez burzę
Deszcz i grad
W poszukiwaniu
Twojego jednego spojrzenia
Jedynego dotyku warg
Muśnięcia twego powiewu

W księdze zapisano
I nadane ci imię
Hawwa

(26.II.2019)

„Twój palec”

Pokazałaś mi palec
Koniuszek ledwie, kraniec siebie
I początek reszty wszechświata
To wystarczyło, przekonało mnie
Gdzie chcę być, co mam robić
I na co jestem gotowy
Na Bóg wie co...

Pokazałaś pazur
Czerwona szrama
Lśniąca kropla
Żrący ból
Rozkoszny spazm
I krzyk w noc
I blizna na pamiątkę
Walki z pustką geografii
I życia towarzyskiego
Na zewnątrz
I wewnątrz

Pokazałaś mi stronę życia
Półkulę nieznaną
Dziewiczą, zdeflorowaną
Oczywistą, jawnie spenetrowaną
Od sędziwych wieków
Przeoraj pazurem mój czarnoziem
Odkrywaj palcem moje południki
Spijaj z mych jezior wodę życia
Pij i rozkwitaj
I pokaż, pokaż
Mi więcej, więcej...

(13.II.2019)

„Duża butelka Maggi”

Dziś jest jak magdalenka
Strzępem dawnego snu
Kiedyś przyszła w paczce
Symbol lub znak
Że nie wszędzie pustka półek
I smętek na baczność
Ustawionego octu
Dodawała smaku i nadziei
Ambasador z innego świata
Długo nie ukazała swego sedna
Właściwie nigdy do tego nie doszło
Trwała kilka dekad
Dzieliła z siebie tylko krople
Aż utraciła ważność
Stało się to już w czasach
Gdy przestała się nią interesować
Ciekawska pani na poczcie
Nikogo nie dziwi jej logo
Obecność
Zadomowiła się w sklepach
Prędzej zdziwiłby jej brak
Tylko czy wszystko dookoła
Jest jak tego oczekiwaliśmy?
Nowe czasy, nowe rzeczy
Prawo i wolność
Dla każdego jego własny chleb
I jego własne igrzyska
Jego własny strzęp rzeczywistości
Własna umowa śmieciowa
I cukierek lizany
Przez szybę telewizora
W każdej chwili możesz
Poprawić smak zupy
Rozmyty smak łez

(2.II.2019)

"Bajka"

Byli przyjaciółmi
Mieli dzika w lesie
I ptaka w chmurze
Chleb w piecu
Kota w oknie
Słońce w oczach
Gwiazdy w kieszeniach
Mieli po połowie życia
I po połowie niewiadomego
Po połowie szczęścia
I po równo ufności
Pasowali do siebie
Jak usta przystają do ust
Na długi czas, a potem tęsknią
Za sobą i bez siebie nie są już tym samym
Więc zawsze do siebie wracają
Ta połowa to było więcej od średniej światowej
Mieli więcej stycznych czułych miejsc
To było takie proste i takie trudne
Wystarczyło być i chcieć
Tylko i aż

Czy byli zatem możliwi?
Nie wiem, nie potrafię odpowiedzieć
Na pewno byli niemożliwi
Ale to nie to samo
To całkiem inna bajka
Możecie w nią wątpić
Odpowiedź zabrzmi: nie
Ale możecie też uwierzyć

(1.II.2019)