Ty nie dźwigasz nieba w cegłach chmur
Niesiesz przez pory roku kamienie
Patrzysz w swój ulubiony punkt na horyzoncie
Niezmiennie i bez cienia znudzenia
Na ramionach masz ptaka, mech, pewność siebie,
Czarną sadzę; okruchy godzin wywiał już wiatr
Jesteś od tylu lat niezmiennie piękna i młoda
Kobiety spieszące w dole ulicą ogarnęłaby
Zazdrość, gdyby tylko miały czas to zauważyć
Kiedyś kochał cię rzeźbiarz i pieścił twe kamienie
Swym ciało czułym dłutem; kochał i stwarzał cię
Teraz kocham cię tylko ja, przechodząc pod domem
(Którego jesteś ślepą ozdobą) niemal każdego dnia
Dajesz mi dumny przykład jak przetrwać wszystko
I pozostać sobą; nie wiem, czy to nie za wysoka cena
Taka niewzruszoność może przecież przerażać
Ale ta myśl nie unicestwia mego zachwytu
Chłonę twe piękno i kocham je, ostatni widz
Zmierzchającego uroku starej Europy
[23.VII.2021 r.]
