Forma ściera się z każdym rokiem
Nie przybywa słoi, liści coraz mniej
Za oknem silniejsze wichury
A w środku pokoju zalążek prywatnej
Apokalipsy, której nikt nie przewidział
Soboty i piątki, kiedyś istotne były
Popołudniowe godziny, ich wartki nerw
Teraz kolejna pełnia uszczupla
Pozostałości po poprzedniej
Uniwersytet twojego wieku bankrutuje
Zużyty papier śniadaniowy wiedzy
W koszu, na nic już fraszki i „Ulisses”
Choć miodem spływa wartkie ciepło
Na piersi, pomiędzy charczące arie
Forma już ściera się bezwzględnie z każdym dniem
[17.II.2022 r.]
